Hoi allemaal,
deze afgelopen maand heeft me vooral doen nadenken en accepteren hoewel acceptatie nog steeds ver te zoeken is.
Veelal pijn geleden, wennen aan de tens en de mediatie, gezeik op stal zodat ik ook niet mijn rustpuntje heb in de vorm van mijn paardje.
Daarbij is zijn maatje en tevens ons verzorgpaardje die we al jaar deden maandag ingeslapen, en daar heeft Gamble best last van.
Trots op mijn kindje die elke dag naar stal gaat zonder zeuren en morren.
Tevens moe van al die corona heisa, waarom in hemelsnaam een vACCIN WAARBIJ JE DAN DAARNA NOG STEEDS DIE KLOTE MONDKAP OM MOET EN 1,5, METER AFSTAND MOET HOUDEN.
Echt kan daar zo boos om worden, alles draait om die corona en elke zieke en elke dode is erg maar als we met de griep waren gaan testen dan hadden we ook geschrokken, vind het allemaal zo eng worden die tweestrijd om je heen, bedoel ik ben tegen de maatregelen, vindt de disproportioneel maar ik hou me er wel aan, kom nergens behalve ziekenhuis en af en toe stal, mijn dochter komt stal en we doen 2 keer per week boodschappen, hou netjes afstand, zet een stap achteruit, vraag of ik ergens langskan, maar de mensen die voor de maatregelen zijn daarvan moet ik mijn plekje op de ic opgeven, mensen 98% van ons heeft geen tot milde klachten KOP OP, denk verdomme eens na allemaal.
Maar goed dat zit me dus ook verschrikkelijk dwars plus dat ik me niet gehoord voel door mijn behandelend arts
Dus frustratie alom.
Reacties
Een reactie posten