Vandaag even een baaldag, na de operatie aan mijn arm (verhaal zet ik nog wel een keer neer) steeds meer last gekregen, nu moet ik tot 18 november wachten tot een afspraak bij de pijnpoli, heb chronisch regionaal pijnsyndroom (posttraumatische dystrofie).
Ik slaap slecht vaak pas tegen 04.00 uur in slaap en dan rond 06,00 weer klaar wakker, constante pijn waarvan ik echt misselijke en duizelig van word, ben helemaal niet iemand die snel opgeeft want heb door dystrofie in mijn been ook 6 jaar met krukken gelopen en mijn rolstoel aanvraag lag al klaar, ook 2 jaar gewerkt met een behoorlijke tennis en golf arm en bijna een jaar gewerkt met 2 compleet doorgescheurde pezen, maar ik word letterlijk gek van de pijn, wil eigenlijk het liefste in bed blijven en een boekje pakken maar moet mezelf echt een schop onder mijn kont geven om toch uit bed te komen.
Gelukkig heb ik een paardje waar ik wel naartoe moet, ondanks dat ik zelf niets met hem kan doen, wat nog meer frustratie geeft. Het scrappen werkt niet, dat lukt niet met mijn arm, diamond painting lukt maar een drill of 30 en dan moet ik echt stoppen, dit bericht tikken doe ik nu met 1 arm. Koken en bakken lukt alleen met hulp van mijn dochter, zo ontzettend frustrerend en dan door de corona zit je eigenlijk aan huis gekluisterd terwijl het juist voor mij en vele met mij zo goed is om naar buiten te gaan en af te spreken met vrienden.
Wel leuk nieuws is dat binnenkort de fotos van de fotoshoot van mijn dochter met ons paard komen.
Mijn excusses voor het klaag berichtje
Debbie
Reacties
Een reactie posten